ในทางการเมือง “หญ้าหวาน” คือรสชาติของความพึงพอใจเล็กๆ ในระดับปัจเจก ที่แลกมาด้วยการทำลายโครงสร้างสาธารณะทั้งระบบ

นี่คือการเมืองฉบับทาส — ทาสของความสะดวก ทาสของผลประโยชน์เฉพาะหน้า ทาสของคำพูดที่ฟังแล้วรู้สึกว่าถูกให้ค่ามากกว่าความจริง ทาสของ “คนในพื้นที่เท่านั้นที่รู้ดี” แม้จะรู้กันทั้งประเทศว่าคนๆ นั้นทำร้ายใครไว้มากแค่ไหนนอกเขต

เมื่อการช่วยเหลือเฉพาะกลุ่ม “เฉพาะเขตพื้นที่” กลายเป็นข้อแลกเปลี่ยนให้ผู้แทนของพื้นที่ “สามารถเหยียบย่ำคนอื่นนอกพื้นที่ได้อย่างไม่ต้องรับผิดชอบ” นั่นไม่ใช่ประชาธิปไตย นั่นคือ “ระบบบรรณาการฉบับใหม่” ที่เอาความห่วงใยเฉพาะหน้าแลกกับความเน่าเฟะในระยะยาว”

นี่ไม่ใช่แค่การขาดจิตสำนึกสาธารณะ แต่มันคือ การยินยอมร่วมเป็นเครื่องมือผลิตความไม่ยุติธรรม โดยสมัครใจ

เพราะสุดท้าย… สิ่งที่หญ้าหวานซ่อนอยู่ไม่ใช่แค่รสหวาน แต่มันคือพิษชั้นดีที่ทำให้ทั้งระบบตายไปอย่างช้าๆ—ในขณะที่ชาวบ้านบางคนยังยิ้มหวานอยู่ด้วยซ้ำ