กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย คือ “โครงสร้างกลางของรัฐนาฏกรรม” เป็นการแสดงเชิงราชการแบบคลาสสิกที่สุด

1 มีความเชี่ยวชาญในการ“รายงานสถานการณ์” แต่ไม่มีสมรรถนะอันใดเลยในการ “จัดการสถานการณ์วิกฤตหรือภัยพิบัติ” กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยทำงานแบบ: รายงาน สรุปตัวเลข แจ้งเตือนซ้ำสิ่งที่หน่วยอื่นเตือน ประกาศว่า “พร้อมรับมือ” แต่ไม่ลงลึกถึงการสั่งการจริงในพื้นที่ คือ ราชการแบบเอกสาร ไม่ใช่ ราชการเชิงภารกิจ

2 ไม่มีสมรรถนะเชิงองค์กรภาวะวิกฤติ ปภ. ไม่ได้พัฒนาคนให้เป็น “นักจัดการวิกฤติ” แต่เป็น “นักรายงานสถานการณ์” ไม่มี Command & Control ไม่มีการซักซ้อมการวิเคราะห์สถานการณ์ มีแต่การซักซ้อมแบบการแสดงละคร ไม่มีระบบข้อมูลแบบ real-time ไม่มีแผนสั่งการเชิงพื้นที่ ไม่มี cross-agency coordination แต่มี “พิธี” เต็มไปหมด เช่น การเปิดศูนย์เฉพาะกิจ / ตั้งโต๊ะประชุม / แถลงข่าว

3 กลัวรับผิดชอบมากกว่ากลัวประชาชนตาย ปรากฏการณ์แบบราชการไทย: ใช้คำว่า “จากการประเมินเบื้องต้น” “อยู่ระหว่างการตรวจสอบ” “ขอให้ประชาชนอย่าตื่นตระหนก” เป็นภาษาป้องกันตัวเองแบบราชการ ไม่ใช่ภาษาของหน่วยกู้ภัย

4 ปภ. ทำงานเหมือน “ผู้จัดเวที” ให้ผู้นำการเมือง ต้องรอคำสั่ง รอพิธี รอผู้นำมาเปิดศูนย์ ซึ่งคือ “รัฐนาฏกรรมแบบราชการเต็มรูปแบบ” ผลคือ: ปภ. เป็นหน่วยงานที่เอื้อให้รัฐนาฏกรรมของผู้นำการเมืองเกิดขึ้นได้ แต่ไม่ได้เป็น “เสาหลักของระบบป้องกันภัยพิบัติ”