กรรมเก่าแม้จะมีวิบาก แต่ ไม่ใช่สิ่งที่อธิบายได้ทุกเหตุการณ์ในชีวิต เพราะบางอย่างเกิดจาก “ธรรมชาติของขันธ์” เช่น แก่ เจ็บ ตาย เบียร์นาป่าพง บอกว่าพระพุทธเจ้าป่วยเพราะกรรมเก่า จะเท่ากับบอกว่า พระองค์ยัง “ไม่หลุดพ้น” จากผลของกรรม ขัดกับหลักพระอรหันต์สิ้นอาสวะถ้าบอกว่าพระพุทธเจ้าป่วยเพราะกรรมเก่า → เหมือนบอกว่า พระองค์ยัง “ไม่หลุดพ้น” จากผลของกรรม → ขัดกับหลักพระอรหันต์สิ้นอาสวะ ถ้าจะใช้ตรรกะนี้ต่อ → แปลว่า ใครก็ตามที่หกล้ม เป็นหวัด ปวดท้อง เท่ากับบอกว่า ถูกกรรมเล่นงานทั้งหมด → ซึ่งไม่สอดคล้องกับพุทธปรัชญาเลย

การเจ็บป่วยของพระพุทธเจ้า รวมถึงเหตุการณ์ท้องร่วงก่อนปรินิพพาน = ธรรมชาติของร่างกาย ไม่ใช่วิบากกรรมเก่า

การอ้างว่าเป็น “กรรมเก่า” คือ ตรรกะวิบัติ และบิดเบือนคำสอนของพระพุทธองค์ เพราะพระองค์สอนให้แยกแยะ “เหตุปัจจัย” ไม่ใช่เหมารวมไปที่กรรม

ดั่งที่ เบียร์พร้อมพงป่า อธิบายแต่อย่างใด