การที่เหยื่ออาชญากรรมต้องไปพึ่ง “บ้านพระอาทิตย์”, “ชมรมช่วยเหลือเหยื่ออาชญากรรม” หรือแม้แต่ “กัน จอมพลัง” สะท้อนปัญหาเชิงโครงสร้างของสังคมไทยอย่างแสบสัน ดังนี้:
🛑 เมื่อรัฐไม่มา ฮีโร่จึงต้องเกิด
รัฐราชการที่ดูเหมือนมี แต่ไร้ฟังก์ชัน
- รัฐขยับช้า จนคนต้องวิ่งข้ามระบบไปหาคนธรรมดาที่ขยับเร็วกว่า
พอรัฐเงียบ พอคดีไม่เดิน คนก็หันไปหาคนที่กล้าตะโกนแทน — เพราะแค่เสียงดังในโซเชียล ก็มีอำนาจมากกว่าหมายเรียกของพนักงานสอบสวนบางคน - กลายเป็นสังคมที่ “เสียงร้องของเหยื่อ” ต้องมีแอมป์ ถึงจะได้ยิน
ถ้าร้องธรรมดา ไม่มีใครฟัง ต้องมีเพจ มีดราม่า มีคนดังแปลให้รัฐฟัง - “ประเทศไทยเป็นประเทศที่ถ้าคุณอยากได้ความยุติธรรมเร็ว ต้องไปพึ่งเพจ ไม่ใช่พึ่งตำรวจ”