ในประเทศที่ประชาชนไม่สามารถควบคุมผู้นำได้จริง
คนจำนวนมากจึงถูกปลูกฝังให้ “ระบายความภักดี” ผ่านสัญลักษณ์

ประชาชนบางกลุ่ม “อินกับสงครามที่ไม่มีอยู่จริง” เพราะรู้สึกได้เป็นวีรบุรุษร่วม
ความรู้สึกว่า “แผ่นดินกำลังถูกคุกคาม”
ทำให้คนธรรมดารู้สึกว่าตนเอง “มีความหมายทางการเมือง”
พวกเขารู้สึกว่าตนเป็นพลเมืองที่ปกป้องประเทศ

“ลูกหลานที่ตายในค่ายฝึก ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักชาติ
แต่เพราะระบบไม่เคยปรับปรุงให้ปลอดภัยแม้แต่กับทหารเอง”

“การตั้งคำถามกับทหาร โดยเฉพาะในเรื่อง” “บทบาท”, งบประมาณ, วาทกรรม “หรือโครงสร้างอำนาจที่ไม่โปร่งใส” เป็นการแสดงออกถึง “ความรักชาติในความหมายเชิงวิพากษ์” ซึ่งเป็นรูปแบบหนึ่งของ “ความรักชาติแบบก้าวหน้า” อันเป็นลักษณะที่สำคัญอย่างยิ่งในสังคมประชาธิปไตยสมัยใหม่