คนไทยต้องอยู่ในสภาพที่ถูกฮุนเซนแบล็กเมล์รายวัน… ทำไมต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้?”
คำพูดของนักวิชาการผู้นี้ฟังดูเหมือนคำตัดพ้อของคนสิ้นหวังในละคร แต่ในทางรัฐศาสตร์ มันอาจฟังดูเหมือนเสียงร้องของคนที่ติดกับภาพจำแบบอาณานิคมกลับหัว — ที่คิดว่ารัฐไทยไม่ควรมีความอ่อนข้อให้เพื่อนบ้านเลยแม้แต่นิดเดียว

ข้อเสนอของนักวิชาการที่เรียกร้องให้นายกรัฐมนตรีลาออกเพื่อยุติภาวะ “ถูกแบล็กเมล์รายวันโดยฮุน เซน” เป็นคำกล่าวที่มีพลังทางอารมณ์

เป็นการใช้ตรรกะทางการเมืองแบบ “Zero-sum”

การเสนอให้นายกฯ ลาออกเพียงเพราะถูกต่างชาติกดดันหรือแบล็กเมล์ เท่ากับยอมรับว่าทุกกรณีของแรงกดดันจากต่างชาติคือความล้มเหลวของรัฐบาลทั้งหมด ซึ่งเป็นตรรกะที่ง่ายเกินไปและเปิดช่องให้การเมืองกลายเป็น “เกมโยนแพะ” มากกว่าจะใช้เหตุผลและแก้ที่ระบบ

ถ้าใช้ตรรกะนี้กับทุกรัฐบาลในโลก จะไม่มีผู้นำชาติใดอยู่ในตำแหน่งได้ เพราะโลกทุกวันนี้เต็มไปด้วยแรงกดดันเชิงภูมิรัฐศาสตร์ตลอดเวลา

การลาออกไม่ใช่คำตอบถ้าโครงสร้างยังเหมือนเดิม

สมมุตินายกฯ ลาออก แล้วใครขึ้นแทน? ถ้าระบบความสัมพันธ์ไทย–กัมพูชายังเป็นแบบเดิม และยังมีธุรกิจ–การเมือง–ทหาร–ชายแดนที่พันกันอยู่แบบเดิม ปัญหาแบล็กเมล์ก็จะกลับมาแบบเดิม

นี่คือการแก้ปัญหาแบบ “เปลี่ยนหน้าคน แต่ไม่เปลี่ยนเกม”