ความเหลื่อมล้ำของไทย ไม่ใช่อุบัติเหตุของตลาด
แต่เป็นผลของ ระบบความหมาย ที่ฝังอยู่ในสังคม

สังคมไทยผลิตเรื่องเล่า 3 ชุดซ้อนกัน

1.คนรวย แสดงว่าเป็นคนเก่ง/เป็นคนดี
2.คนจน แสดงว่าเป็นคนขาดวินัย/เป็นคนขาดความสามารถ
3.ความต่างชั้น เป็นเรื่องธรรมชาติของสังคม

นี่คือ การกดขี่ของสังคมไทย ที่ผู้ถูกกดขี่ “ยอมรับ” โดยไม่รู้ตัว
คนจนไทยจำนวนมาก
ไม่ได้แค่จนทางทรัพยากร
แต่ถูกทำให้เชื่อว่า ตัวเองสมควรอยู่ล่าง

อีกทั้งรัฐไทย ก็เป็นรัฐทำหน้าที่ เพียง “จัดการคน” แต่ละเลยการจัดการความไม่เป็นธรรม
รัฐไทยมองประชาชนเป็น ผู้ถูกรับนโยบาย
เป็นผู้ต้องถูกสงเคราะห์
เป็นผู้ต้องถูกควบคุม
ไม่ใช่ “เจ้าของอำนาจ”
นี่สะท้อนชัดเจนว่า
รัฐเห็นประชาชนเป็นเพียงวัตถุบริหาร ไม่ใช่ปัจเจกที่มีสิทธิ์ต่อรองกับรัฐ
ผลคือ

ความเหลื่อมล้ำไม่ถูกแก้
แต่ถูก “บริหารให้อยู่ในระดับยอมรับได้”