ตรรกะ “ทำลายให้สิ้นสภาพ” ฟังดูเท่เหมือนพระเอกหนังสงคราม แต่ในโลกความจริง ดินแดนที่อาบด้วยเลือดมัน “ปลูกอะไรไม่ขึ้น” แม้แต่ความสงบสุข
เรากำลังทำลาย “ฐานที่มั่นศัตรู” หรือกำลังทำลาย “สะพานความสัมพันธ์” ที่ต้องใช้เวลาสร้างมาเป็นร้อยปี?
การปักปันเขตแดนด้วย “ซากปรักหักพัง” อาจได้แผนที่ใหม่… แต่เราจะได้ศัตรูถาวรเป็นของแถม!
จบที่รุ่นเรา หรือ พังที่รุ่นเรา?
เราบอกว่า “ทำลายให้สิ้นสภาพ” เพื่อให้รุ่นลูกหลานสบาย แต่ลืมไปไหมว่า “ความแค้น” มันส่งต่อทางพันธุกรรมได้แม่นยำกว่าเขตแดน
“จบที่รุ่นเรา” คือประโยคที่เห็นแก่ตัวที่สุด ถ้าเราทิ้ง “กองขยะแห่งความเกลียดชัง” ไว้ให้รุ่นลูกต้องมาเก็บกวาด
แผนที่ใหม่ที่แลกด้วยความแค้น… คุ้มไหม?