มหาวิทยาลัยไทยจำนวนมากยังคงทุ่มงบประมาณกับการสร้าง “ตึกเรียน” ที่ยังยึดติดกับนิเวศการเรียนรู้ในยุคอนาล็อก “ซึ่งเป็นการลงทุนที่อาจไม่สอดคล้องกับความจำเป็นของการเรียนรู้ในยุคดิจิทัล”
โดยเฉพาะในกลุ่มมหาวิทยาลัยรัฐ ยังคงวางแผนการลงทุนสร้างอาคารเรียนใหม่ๆ ในลักษณะ ห้องบรรยาย อาคารบรรยายกลาง ซึ่งมักใช้แบบแปลนและการจัดวางพื้นที่ที่ล้าสมัย เช่น: “ห้องเรียนบรรยายขนาดใหญ่แบบโรงภาพยนต์” “ห้องเรียนแถวตรงแบบเลคเชอร์” “ห้องพักอาจารย์ปิดทึบ ไม่เอื้อต่อการปฏิสัมพันธ์กับผู้เรียน”

“นี่คือ แนวคิดการลงทุนในยุคอุตสาหกรรม ที่มองว่า “การศึกษาเป็นการถ่ายทอดความรู้” จากอาจารย์สู่ผู้เรียนในพื้นที่ปิด
“แต่ในยุคดิจิทัล” “นิเวศการเรียนรู้ต้องเน้นการออกแบบพื้นที่ให้เอื้อต่อการสนทนา” “แลกเปลี่ยนเรียนรู้” “การทำงานร่วมกัน” “มีระบบรองรับอุปกรณ์ส่วนตัวของผู้เรียน” มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ทุกที่ทุกเวลา “มีห้องสมุดดิจิทัลขนาดใหญ่”

“น่าเสียดายงบประมาณสร้างตึกอาคารของแต่ละมหาวิทยาลัย” รวมทุกแห่งทั่วประเทศปีละห้าหมื่นหกหมื่นล้านบาท “แต่กลับให้นิเวศการเรียนรู้ที่ล้าหลังแก่ลูกแก่หลาน” “งบประมาณปีห้าหมื่นหกหมื่นล้านบาท” “แทนที่จะมุ่งปรับปรุงตึกเก่า ให้มีระบบนิเวศการเรียนรู้ยุคดิจิทัลให้เพียงพอ” แต่ผู้บริหารมหาวิทยาลัยชอบจะเลียนแบบสำนักงานตรวจเงินแผ่นดิน ซึ่งเป็นต้นฉบับการคอรัปชั่น สร้างตึกขนาดใหญ่”