รัฐบาลไทยให้คำขวัญวันเด็กว่า
“รักชาติไทย ใส่ใจโลก”
แต่ในบริบทของสังคมไทยถูกครอบงำด้วยความรักชาติแบบอำนาจนิยม
วัดความรักชาติจากการเชื่อฟัง
ห้ามตั้งคำถาม
ให้คุณค่ากับความมั่นคงของอำนาจมากกว่าคุณภาพชีวิตประชาชน
ชาติที่ไร้ประชาชน และพลเมืองที่ไร้สิทธิ
การสร้าง ชาติที่ไม่มีประชาชนเป็นเจ้าของ
และสร้างพลเมืองที่ถูกคาดหวังให้ “รัก” โดยไม่สามารถ “ออกแบบ”
เยาวชนถูกขอให้รักชาติ
แต่ไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามต่อชาติที่กำลังถูกส่งมอบให้พวกเขาในสภาพเสื่อมโทรม
ทั้งทางเศรษฐกิจ สิ่งแวดล้อม และสถาบันการเมือง

ใส่ใจโลก แต่รัฐบาลกลับจัดวางตำแหน่งของประชาชนไทยในโลก”ให้อยู่ในตำแหน่ง ผู้ปรับตัว
ไม่ใช่ ผู้กำหนดอนาคต เพราะรัฐบาลไม่ใส่ใจว่า
คนของตนจะอยู่รอดในโลกนั้นอย่างไร
มีอำนาจต่อรองหรือไม่
มีสิทธิเรียกร้องความยุติธรรมหรือไม่
โลกที่รัฐให้ใส่ใจ
คือโลกที่ประชาชนไทยถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่ง ผู้ปรับตัว
ไม่ใช่ ผู้กำหนดอนาคต