ประวัติศาสตร์การจัดการสาธารณภัยของประเทศไทยมีความยาวนานมากๆ โดยจะเริ่มต้นจากสมัยโบราณของชาวไทยที่มีวิถีชีวิตอยู่ในธรรมชาติ และมีการจัดการภัยธรรมชาติโดยใช้เทคโนโลยีและศาสตร์การทำนาของชาวนาเป็นหลัก

ในยุคสมัยใหม่ พุทธศักราช พ.ศ. ๒๔๘๘ (๑๒๒๕ ค.ศ.) เป็นเวลาที่มีการสร้างระบบการจัดการสาธารณภัยในรูปแบบของการให้ความช่วยเหลือแก่ประชาชน โดยมีการสร้างสถานที่กำกับดูแลและช่วยเหลือภัยพิบัติ หรือศูนย์ควบคุมภัยพิบัติ เช่นศูนย์ภัยพิบัติกองทัพบก รวมถึงการก่อตั้งหน่วยเจรจาฯ เพื่อติดต่อสื่อสารและประสานงานกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการจัดการภัยพิบัติ

ในยุคสมัยปัจจุบัน มีการจัดการสาธารณภัยอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยมีการสร้างศูนย์ควบคุมและจัดการภัยพิบัติที่มีความทันสมัยและเทคโนโลยีล่าสุด มีเครือข่ายการบูรณาการที่กว้างขวาง  แต่ก็ยังไปไม่ถึงไหนด้วยการขาดธรรมาภิบาลในการจัดการ  ไม่สามารถดำเนินการให้เป็นไปตามหลัการของธรรมาภิบาล https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jsn/article/download/252247/173647/937836

การขาดธรรมาภิบาลในการจัดการสาธารณภัยของประเทศไทยเป็นเรื่องที่มีความเชื่อมโยงกับหลายปัจจัย ซึ่งอาจมาจากปัจจัยต่างๆ เช่น ปัญหาในการวางแผน การดำเนินงานที่ไม่เพียงพอ ขาดการสื่อสารและความร่วมมือระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และการแบ่งแยกภารกิจที่ไม่ชัดเจน การรุกรานเพื่อสร้างอาญาจักร  ดังนั้น จึงจำเป็นต้องสังเกตและประเมินผลการจัดการสาธารณภัยของประเทศไทยให้มีความเหมาะสมและเป็นระบบ เพื่อป้องกันและลดความเสี่ยงในการเกิดภัยพิบัติและสาธารณภัยในอนาคต

นอกจากนี้ การส่งเสริมศักยภาพและความรู้ความสามารถของผู้รับผิดชอบในการจัดการสาธารณภัย รวมถึงการพัฒนาเทคโนโลยีและอุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจสอบ การจัดการ และการเตรียมความพร้อมก่อนเกิดภัยพิบัติ ก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยลดความเสี่ยงและเพิ่มประสิทธิภาพในการจัดการสาธารณภัยของประเทศไทยอีกด้วย