หัวใจของระบบการศึกษาไทยที่ทำงานแบบ “ขายฝัน” แล้วสุดท้ายก็แปรรูปเป็น ใบอนุญาตใช้แรงงานราคาแพง

โรงเรียนขนาดเล็กที่ยอมแพ้ต่อคุณภาพ คือโรงงานผลิตใบอนุญาตให้คนจน ยังคงจนต่อไป
ประชาชนที่หวังว่าการศึกษา จะทำให้มีอนาคตที่ดีกว่า

แต่ปัญหาที่เจ็บที่สุดของประชาชน คือ คนมีอำนาจคิดแทนเด็ก
ผู้บริหารหลายคนชอบตัดสินว่า “เด็กโรงเรียนขนาดเล็กก็แค่จะไปเป็นกรรมกร จะยกระดับไปทำไม” — ซึ่งนี่คือความรุนแรงทางโครงสร้างแบบนิ่มๆ ที่ตัดโอกาสเด็กตั้งแต่ต้น

ความจริงคือ ใครก็อยากมีคุณภาพชีวิตดีกว่าพ่อแม่ ถ้ามีทางให้เขาเลือกได้จริง แต่เด็กขาดครูที่มีแรงบันดาลใจ ขาดระบบสอนที่จับต้องชีวิตจริงได้ ขาดแรงสนับสนุนจากเขต จากกระทรวง สุดท้ายก็วนอยู่กับการ “ของบประมาณซื้อของ ซ่อมอาคาร” แล้วบอกว่าพัฒนาแล้ว