แม้หาดใหญ่จะเคยท่วมใหญ่ 2531 – 2543 – 2553 – 2557 – 2563 – 2568 แต่ระบบราชการ จังหวัด เทศบาล และหน่วยงานกลาง
“ทำเหมือนแต่ละครั้งเป็นครั้งแรก” ทั้งที่ประชาชนจำแม่น แต่รัฐลืมเร็วอย่างน่าประหลาด ทำไมถึงลืม? เพราะในมิติทางวัฒนธรรมราชการไทย การยอมรับว่า “ต้องเตรียมรับภัย” เท่ากับการยอมรับว่า ศักยภาพของรัฐ “มีจุดอ่อน” และราชการไทยไม่ชอบคำนี้ เพราะมัน ทำลายภาพลักษณ์ของผู้ปกครอง
จึงเกิดพฤติกรรมดังนี้:
❍ ป้องกันภัย = ไม่ได้งบ ไม่ได้หน้า ไม่ได้แต้มการเมือง
❍ ฟื้นฟูหลังน้ำท่วม = ได้ของ ได้งบ ได้หน้า ได้พิธีลงพื้นที่
ในทางมานุษยวิทยา นี่คือตัวอย่างชัดเจนของรัฐที่ภารกิจแท้จริงไม่ใช่ “ปกป้องผู้คน” แต่คือ “ปกป้องภาพลักษณ์รัฐ” หาดใหญ่จึงเผชิญ “วัฒนธรรมการจัดการภัยพิบัติที่เน้นพิธีกรรม” มากกว่าแผนปฏิบัติการ