ศาลโลกคือเวที “ตีความกฎหมาย และเวทีสร้างการยอมรับ” ไม่ใช่แค่ความถูกผิดแบบคณิตศาสตร์

ในปี 1962 คดีปราสาทพระวิหาร “ศาลโลกไม่ได้วินิจฉัยว่า” “แผนที่ถูกต้องหรือไม่” แต่ตัดสินว่า “ไทยเคยยอมรับแผนที่นั้นหรือเปล่า”

ในปี 2013 “ศาลโลกก็ไม่ได้ขีดเส้นเขตแดนใหม่” “แต่ตีความคำตัดสินเดิม” “ว่ารอบปราสาทเขาพระวิหาร” “เป็นพื้นที่ที่กัมพูชาควรมีอำนาจควบคุมตามเจตนารมณ์เก่าในปี 1962”

ศาลโลก “เป็นเวทีที่รัฐต้องใช้เหตุผลทางกฎหมาย” “ประวัติศาสตร์ และการทูตแบบลึกซึ้ง”

“การฟ้องร้องไม่เพียงแค่ยื่นแผนที่เก่า” แต่รวมถึง “พฤติกรรมของรัฐ”, “คำพูดเจ้าหน้าที่”, “การยอมรับโดยพฤตินัย”, และแม้แต่ “ความเงียบเฉย” หลักฐานเชิงพฤติกรรมกลายเป็นตัวชี้เป็นชี้ตาย