ศิโรจน์ชี้ว่าพรรคเพื่อไทย “ไม่อยากแก้รัฐธรรมนูญมากที่สุด” แต่ข้อเท็จจริงคือเพื่อไทยไม่เคยโหวตคัดค้านการแก้รัฐธรรมนูญ เพียงแต่มี “ท่าทีเชิงชะลอ” บางช่วง โดยเฉพาะประเด็นจำนวนครั้งประชามติ พรรคเพื่อไทยเองเป็นพรรคที่เสียหายโดยตรงจากรัฐธรรมนูญ 2550 และ 2560 ทั้งถูกยึดทรัพย์, ถูกยุบพรรค, และมีคดีติดตัวนักการเมืองในพรรค การบอกว่า “เพื่อไทยไม่อยากแก้รัฐธรรมนูญ” จึงสวนทางกับข้อเท็จจริง และทำให้วิเคราะห์ขาดน้ำหนัก ศิโรจน์มองว่า การส่งเรื่องให้ศาลรัฐธรรมนูญตีความเรื่องจำนวนประชามติ เป็นการแสดงว่าไม่จริงใจต่อการแก้รัฐธรรมนูญ แต่การใช้กลไกศาลรัฐธรรมนูญเพื่อหาความชัดเจนก็เป็น “ทางเลือกทางกฎหมาย” ที่พรรคการเมืองควรทำได้โดยไม่ถูกตีตราเป็นผู้ไม่จริงใจ คำอธิบายของศิโรจน์เป็นการลดทอนประเด็นการแก้รัฐธรรมนูญให้เหลือเพียง “ใครจริงใจ–ใครไม่จริงใจ” ซึ่งเป็นตรรกะที่ไม่รอบด้าน และทำให้สังคมเข้าใจผิดว่าเพื่อไทย “คือศัตรูของการแก้รัฐธรรมนูญ” ทั้งที่ในความเป็นจริง พรรคนี้คือผู้ที่เจ็บปวดจากรัฐธรรมนูญมากที่สุด หากจะวิจารณ์เพื่อไทย ก็ควรโฟกัสไปที่ ท่าทีที่ไม่เร่งรัดหรือความไม่ชัดเจนทางกลยุทธ์ มากกว่าการเหมารวมว่า “ไม่อยากแก้”