อาการของรัฐล้มเหลวเชิงสถาบัน ประเทศไทยไม่ได้ขาดโครงสร้างกฎหมาย ไม่ได้ขาดหน่วยงาน ไม่ได้ขาดงบประมาณ และไม่ได้ขาดบุคลากร สิ่งที่ขาดคือ “รัฐที่ทำงานเป็นรัฐ” เหตุการณ์น้ำท่วมภาคใต้ปลายปี 2568 เป็นเคสตัวอย่างที่คลาสสิกของ รัฐที่มีทุกอย่างบนกระดาษ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงในสนาม เป็นสภาวะที่นักรัฐศาสตร์เรียกว่า รัฐกลวง ที่มีแต่เปลือก แต่ไร้เนื้อใน ระบบมี แต่รัฐไม่กล้าใช้
ประเทศไทยมี พ.ร.บ.ป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย พ.ศ.2550 มีกองบัญชาการป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยแห่งชาติ มี Single Command มีผู้อำนวยการกลาง–จังหวัด มีงบฉุกเฉิน–งบกลาง มีมาตรฐานการปฏิบัติ แต่รัฐบาลกลับเลือก “ตั้งศูนย์เฉพาะกิจ” ทุกครั้งที่เกิดเหตุ นี่คืออาการของ รัฐที่ไม่เชื่อมั่นในกลไกของตัวเอง และหน่วยราชการที่ไม่อยากรับผิด โบ้ยงานออกนอกระบบเพื่อเลี่ยงความรับผิดชอบโดยตรง รัฐแบบนี้นักทฤษฎีเรียกว่า รัฐหลีกเลี่ยงอำนาจหน้าที่ที่ตัวเองมีกฎหมายรองรับ ข้าราชการหลบความรับผิดเหมือนหลบกระสุน ไม่มีใครต้องรับผิดอะไรทั้งสิ้น