” ส ต ง. ตรวจสอบคนอื่นเรื่องฟุ่มเฟือยได้ทุกวัน”
“แต่พอเป็นของตัวเอง… ฟุ่มเฟือย” “กลับกลายเป็นว่า” “เป็นความเหมาะสมระดับราชการส่วนพิเศษ”
“เก้าอี้ละ 20,000 ไม่แพงเลยครับ เพราะนั่งแล้วไม่รู้สึกผิด”

“นี่คือทัศนคติของหน่วยงานที่อ้างตัวว่า” “พิทักษ์งบแผ่นดิน”

ทำให้จัดซื้อจัดจ้าง “เก้าอี้ของพนักงานตัวละ 20,000 บาท”
ทั้งทั้งที่ เก้าอี้สำนักงานทั่วไป เขาซื้อขายกันในราคา 3,000 ถึงห้าพันบาท
“เป็นความพรีเมียมที่ห่อหุ้มความหน้าด้านไว้ภายใน”
“ยังมีหน้าพูดเรื่อง” “คุณธรรม ประสิทธิภาพ ความประหยัด”

“แต่สตง. มีทัศนคติเลือกนั่งบน” “บัลลังก์งบประมาณ” แล้วบอกว่า
“เราไม่ได้ใช้ของแพง เราแค่ไม่อยากนั่งเท่าๆ กับคนธรรมดา”
“ระบบที่ยอมจ่ายแพงให้ข้าราชการนั่งสบาย”
“ถามจริงจริงเถอะ”

“ตรวจสอบงบอาหารกลางวันเด็ก” “จนเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นร้องไห้”
“แต่ตอนซื้อเก้าอี้หรูหราให้ตัวเอง” กลับนั่งสบายแบบ “ไร้จริยธรรมระคายหลัง”
“นี่ไม่ใช่แค่เก้าอี้ที่แพงเกินจริง”
“แต่มันคือ ระบบราชการที่แพงเกินทน”

“สตง. คือ “องค์กรตรวจสอบ”
“แต่กลับกลายเป็น” “ตัวอย่างความหน้าด้านทางงบประมาณ” “ที่สมควรต้องถูกตรวจสอบเสียเอง”

“ขอให้ลองนั่งเก้าอี้ 3,000 บาท” “แล้วพูดคำพวกนั้นดูอีกที…
“จะได้รู้ว่าความเจ็บปวดมันไม่ใช่แค่ที่หลัง” แต่มันอยู่ที่ศีลธรรม