เพียงเพราะตารางนิ้วเดียว   ก็พร้อมที่จะสูญเสียอธิปไตยภายในประเทศ  พร้อมที่จะสูญเสียความเป็นมนุษย์ในประเทศตนเอง

ยอมก้มหัวให้กับรัฐบาลประยุทธ์ที่ใช้ประชาชนเป็นฐานภาษีในการเลี้ยงระบบอุปถัมภ์ของตัวเอง

หนึ่งยอมก้มหัวให้กับ ระบบรัฐราชการรวมศูนย์แบบไทย

• ใช้นโยบาย ขึ้นเงินเดือน พักหนี้ เพิ่มสวัสดิการ ให้กลุ่มข้าราชการและองค์กรรัฐวิสาหกิจ

• เปลี่ยน “แรงจูงใจในการรับราชการ” จาก “ความเสียสละ” เป็น “ผลตอบแทนและอำนาจ”

• ผูกข้าราชการไว้เป็นฐานอำนาจทางการเมือง → ข้าราชการไม่กล้าวิจารณ์นาย
  → ส่งผลให้ ขาดข้าราชการนักคิด เหลือแต่ข้าราชการนักเลีย

สองยอมก้มหัวให้กับ การกู้เงินมาเลี้ยงระบบอุปถมภ์ของตนเอง แต่ประชาชนต้องเป็นคนใช้หนี้

• โครงการกระตุ้นเศรษฐกิจที่เบี้ยวบ่อย เช่น โครงการเราเที่ยวด้วยกัน คนละครึ่ง ฯลฯ
  มีสัดส่วนที่ไหลเข้าสู่ภาคราชการและกลุ่มทุนผูกขาดมากกว่าประชาชนทั่วไป

• หนี้สาธารณะพุ่งทะลุ 10 ล้านล้านบาท  แต่โครงการช่วยเหลือเกษตรกรหรือแรงงานนอกระบบกลับเบาบาง

• โครงสร้างภาษีไม่ได้เก็บจากกลุ่มทุน-ราชการเท่าที่ควร แต่กลับเพิ่มภาระทางอ้อมแก่ประชาชน เช่น ภาษีน้ำมัน, ภาษีสินค้า

สามยอมก้มหัวให้กับรัฐราชการยักษ์มาร ที่ทั้งขยายอาณาจักร – ขยายอัตรากำลัง – ขยายงบ

• เพิ่มหน่วยงานใหม่ แต่ไม่ได้ลดหน่วยงานเก่าที่ซ้ำซ้อน  บางหน่วยก็ตั้งขึ้นมาซ้ำซ้อน

• ไม่ยอม “รีดีไซน์ภารกิจ” ตามยุคสมัย ยังใช้ระบบแบบอนุมัติ-สั่งการ-ควบคุม  ทำให้ระบบราชการกลายเป็น คอขวดของนโยบายสาธารณะ

• งบฯทหาร – ตำรวจ – สื่อสารความมั่นคง เพิ่มขึ้นทุกปี  แม้ในยุคที่ประชาชนไม่มีข้าวกินก็ยังมีงบซื้อเรือดำน้ำ-จัดหาอาวุธ