https://www.youtube.com/shorts/UVZ2UyzSpPk

แม่ทัพภาคที่ 2 พูดเสียงเข้มว่า

“จะไม่ยอมเสียแผ่นดินแม้แต่ตารางนิ้วเดียว ถ้าอยากได้ก็ต้องมาสู้กัน!”

ฟังดูทรงพลัง…
แต่เมื่อลงสนามจริง
กลับปล่อยให้ทหารเดินเท้าเข้าไปในพื้นที่สุ่มเสี่ยง
จนเหยียบกับระเบิด บาดเจ็บ 2 นาย ขาขาด 1 นาย

นี่หรือคือความพร้อมที่จะ “สู้กัน”? อย่างนั้นหรือ

คำพูดปลุกเร้าให้สู้สุดใจ แต่ในทางยุทธวิธีกลับใช้ยุทธวิธีในสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่รู้จักการใช้หน่วยเกราะ การใช้โดรนตรวจพื้นที่อย่างรัดกุม

การพูดให้ “คนไทยโกรธแค้น” โดยไม่มีแผนการทูตหรือการทหารรองรับ กลายเป็นเพียงการส่งลูกน้องเข้าไปเป็นเหยื่อของสงครามจิตวิทยา

แม่ทัพผู้ชูดาบวาทกรรม แต่ปล่อยให้ทหารเดินไปเหยียบระเบิด—ไม่ได้ทำให้ประชาชนเชื่อมั่นว่า “เราจะสู้”
แต่ทำให้คนสงสัยว่า
“เราสู้เป็นไหม?” ทำไมไม่มีการปูแผนล่วงหน้า? ทำไมหน่วยข่าวกรองไม่เตือน? ทำไมต้องเดินเท้า? อยู่ในสมัยสงครามโลกหรือ? โดรนมันมีราคาแพงกว่าชีวิตทหารชั้นประทวนหรืออย่างไร