ในสมัยพุทธกาลยังไม่มีพระพุทธรูป การกราบไหว้บูชาพระพุทธองค์ทำโดยการเคารพ “สัญลักษณ์” เช่น ธรรมจักร ต้นโพธิ์ หรือสถูปที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ พุทธศาสนามุ่งเน้นที่การปฏิบัติภายในมากกว่าการบูชารูปภายนอก การไหว้พระพุทธรูปจึงถือเป็นการเคารพในฐานะสัญลักษณ์ ไม่ใช่เคารพรูปปั้นดิน/โลหะโดยตัวมันเอง แต่เพื่อระลึกถึงพระรัตนตรัย ถ้าไหว้ด้วยความยึดติดว่าสิ่งนั้นศักดิ์สิทธิ์ในตัวเองโดยไม่เข้าถึงพระธรรม อาจกลายเป็น “มิจฉาทิฏฐิ” หรือเพียงพิธีกรรมเปล่า ๆ สรุปว่า สมควรไหว้ หากมองพระพุทธรูปเป็น “สื่อกลางให้ระลึกถึงพระธรรม” แต่ไม่สมควร ถ้าหลงคิดว่าตัวรูปเคารพนั้นมีอำนาจพิเศษเหนือธรรมะ