อุบัติเหตุทางถนน เป็นโรคระบาดที่รัฐไทยไม่อยากจะรักษา  เพราะไม่เคยมองอุบัติเหตุทางถนนเป็น “ระบบที่ต้องแก้” แต่กลับมองว่า

“ประชาชนขาดจิตสำนึก”
“คนตายเพราะประมาทเอง”
“เมาแล้วขับ ต้องโทษคนเมา”

แค่สามประโยคนี้ ก็เพียงพอจะขนเงินภาษีปีละ สามหมื่นกว่าล้านบาท โดยแบ่งกันใช้หน่วยละร้อยสองร้อยล้านบาท ที่จะอบรมประชาชน ควบคุม และลงโทษประชาชน

แต่ผลงานที่ได้กลับเป็นการนำเงินภาษีไปทำให้ตนเองเป็นงูเหลือมที่ขดอยู่รอบถนน ไม่เคลื่อนไหวเร็ว ไม่ล่าเหยื่อเก่ง
แต่ก็ไม่ยอมตาย เพราะมีงบเลี้ยงปีละสามหมื่นล้านบาท

แต่ละปีงูเหลือมทองริมถนน –ก็จะเสกคำขอเงินภาษี เป็นโครงการ “รณรงค์ปลอดภัย” ในช่วงเทศกาลที่ไม่มีเป้าหมายจริงนอกจากการรายงานศพ รายงานการบาดเจ็บของประชาชน งบซื้อเสื้อกั๊ก เสื้อสะท้อนแสง
งบสร้างป้ายที่เขียนว่า “ขับช้า = ปลอดภัย” งบแจกน้ำ ข้าวกล่อง กาแฟฟรีริมถนน
…มันคือการเบิร์นงบ เพื่อให้ว่างูเหลือมทองริมถนนยังดูมีชีวิต
ในขณะที่ประชาชน “ตายฟรี” บนถนนจริง

หยุดเรียกสิ่งนี้ว่า “การรณรงค์”
เพราะมันคือ “พิธีกรรมอำพรางความล้มเหลว”ของงูเหลือมทอง
เพราะมันคือ “โรงงานผลิตภาพเพื่อสร้างผลงานปลอมของงูเหลือมทอง”
เพราะมันคือ “การทำให้คนไทยเชื่องกับความตายที่ไม่ควรเกิด”

และถ้าเราประชาชนคนไทยยังยอมให้ละครนี้ของงูเหลือมทองตัวนี้เล่นไปเรื่อย
ลูกหลานของเราก็จะต้องตายบนถนน เส้นเดียวกันนี้
ด้วยเหตุผลเดิม และจากระบบเดิม
โดยคนชุดเดิม หรือโดยงูเหลือมทองตัวเขื่องตัวนี้