สถานะของ ‘ผู้ลี้ภัยจากสภาพอากาศ’ ยังไม่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการจากกฎหมายภายในของประเทศใดในโลกนี้  หรือกฎหมายระหว่างประเทศก็ยังไม่เกิดขึ้น  และประเทศไทยเอง ก็ยังไม่มีระเบียบกฎหมายที่จะช่วยเหลือ (มีการช่วยเหลือการฝึกอาชีพ /การแจกจ่ายภาชนะเก็บน้ำฝน /ช่วยเหลือขุดสระ /ขุดลอกแหล่งน้ำ)  แต่ละปีมีผู้ต้องอพยพหนีจากบ้านของตน เอาชีวิตรอด ถูกบังคับให้หนีออกจากบ้าน ปีละ 3,000 – 4,000 ครอบครัว เป็นครองครัวที่พื้นเพในพื้นที่ยังไม่มีระบบชลประทาน และพื้นที่พายุฝนสลายตัวไปก่อนหลังจากขึ้นฝั่งประเทศเวียดนาม

แม้ในปัจจุบัน คนในชนบทจะไม่ได้พึ่งพาการเกษตรของครอบครัวเป็นหลักเพียงอย่างเดียว แต่หากต้องพึ่งพาการรับจ้างอื่น  และหากการรับจ้างอื่นนั้น เกี่ยวพันกับภาวะภัยแล้ง  พวกเขาเหล่านั้นจะถูกบังคับให้อพยพไปยังเขตเมืองหรือภูมิภาคอื่นที่มีการจ้างงาน

ส่วนใหญ่ ไม่สามารถอยู่รอในพื้นที่รอการเข้าฝึกอบรมอาชีพจากหน่วยงานราชการ นั่งดูโครงการขุดลอกแหล่งของพ่อนากายืมเพื่อนได้  รอรับการแจกจ่ายภาชนะกักเก็บน้ำจากส่วนราชการต่างๆ ได้

การอพยพดังกล่าว เป็นการอพยพแฝงที่ไม่ได้มีการจัดทำฐานข้อมูลช่วยเหลืออย่างเป็นระบบแต่อย่างใด  ขึ้นกับดิ้นรนขนขวายตามมีตามเกิด  บางครอบครัวก็ตกอยู่ในเครือข่ายของนักค้าแรงงานสมัยใหม่