เมื่อทหารไทยต้องขาขาดจากกับระเบิด ที่ฝ่ายตรงข้ามฝังไว้บนแผ่นดินที่มีปัญหาการแบ่งปันดินแดน… คำถามคือ: ประเทศไทย—ในฐานะเจ้าของแผ่นดิน ผู้เสียหาย และเจ้าบ้านของศีลธรรมมนุษยชาติ—จะยอมกลืนเลือดไปถึงเมื่อไร?
แอดมินช่อง DR Kl story เห็นว่า เราไม่กล้าพูดในเวทีโลก เราไม่กล้าเปิดโต๊ะร้องเรียนต่อ UN หรือศาลอาญาระหว่างประเทศ เราไม่กล้ายื่นกระบวนการเยียวยา เรากลับเลือก “เงียบ” …อย่างผู้ดีมีหนี้ เพราะเราคุ้นชินกับบทบาท “ประเทศลูกหนี้” ที่ต้องรักษาน้ำใจประเทศเพื่อนบ้าน แม้ลูกหลานเราจะต้องเสียขา เสียแขน หรือเสียชีวิต กับระเบิดบนพรมแดน ไม่ได้หายไปตามกาลเวลา แต่มันยังรอเหยื่อรายใหม่—เหมือนระบบยุติธรรมไทย ที่รอให้สื่อมวลชนลืม หรือประเทศไทยยังไม่พร้อมจะเป็น ประเทศเจ้าภาพของความยุติธรรม? เพราะยังติดนิสัยเดิมๆ ที่ชอบจัดงานศพให้ประชาชน มากกว่าจัดกระบวนการยุติธรรมให้กับพวกเขา ที่กล่าวมาไม่ใช่ให้ใช้กำลังทางทหาร แต่ต้องการกระบวนการยุติธรรมระหว่างประเทศ