ในพระพุทธศาสนา การปฏิบัติเริ่มต้นจาก การเห็นตนเองชัด — คือ เห็นกาย เวทนา จิต ธรรม ของตัวเองตามความเป็นจริง หรือสติปัฏฐาน ๔ ไม่ใช่เริ่มจากไปขยายความเชื่อเรื่องนอกตัว เช่น นรก สวรรค์ ภพชาติ ให้ชัดขึ้น พูดผิดเพี้ยนจากแก่นธรรม พูดกลับหัวกลับหางลำดับการฝึก พระพุทธเจ้าสอนให้เริ่มจากสิ่งที่ตรวจสอบได้ในปัจจุบันตรงหน้า เห็นกิเลสที่เกิดขึ้นในใจ เห็นการดับของมัน ไม่ใช่ไปปั้น “ความคิดชัด” เกี่ยวกับสิ่งที่มองไม่เห็น เพราะความคิดชัดไม่เท่ากับความเห็นแจ้ง หรือปัญญา ธรรมะเริ่มจากการเห็นความจริงในตัวเรา ไม่ใช่ปั้นภาพนอกตัวให้เชื่อชัดขึ้น เพราะความคิดชัดไม่เท่ากับความเห็นแจ้ง จะเป็นการตัดเส้นทางสู่ความพ้นทุกข์ เพราะถ้าจดจ่อกับ “สิ่งน่ากลัวที่มองไม่เห็น” จะเผลอไปเพิ่มความกลัวและความเชื่อแทนที่จะลดมัน
แต่พระพุทธเจ้าสอนให้เผชิญความจริงจนความกลัวหมดไป