ภูมิทัศน์การเมืองไทยวันนี้ เดินอยู่บนเส้นแบ่งระหว่าง “วิวัฒน์” กับ “วิบัติ”

ถ้าพลังตื่นรู้ของประชาชนยังคงเพิ่มขึ้น และกดดันให้กติกาเปลี่ยน → อาจกลายเป็น “วิวัฒน์” จริง

แต่ถ้าระบบที่ถูกโปรแกรมไว้ยังแข็งตัว คุมทุกทาง
โปรแกรมที่หนึ่งกติกาที่บิดเบือน → รัฐธรรมนูญ 2560 ทำให้เสียงประชาชนไม่ใช่ตัวชี้ขาด เช่น อำนาจ ส.ว. การแต่งตั้งผู้ดำรงตำแหน่งในองค์กรอิสระ, ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี

โปรแกรมที่สอง องค์กรอิสระและศาล → ถูกวิจารณ์ว่าทำหน้าที่ไม่เป็นกลาง แต่กลายเป็น “ผู้เล่นการเมือง” ที่สามารถพลิกผลการเลือกตั้งได้

ถ้ามองมุมนี้ การเมืองไทยก็ใกล้ “วิบัติ” เพราะระบบไม่ยึดโยงกับประชาชนจริง

หากโปรแกรมทั้งสองยังคงมีบทบาทเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ → การเมืองไทยจะติดกับดัก “วิบัติ” คือการบริหารประเทศโดยไม่เคารพเสียงประชาชน โปรแกรมทั้งสองจะส่งเสริมการเมืองแบบผลประโยชน์ → พรรคการเมืองจำนวนมากไม่ได้รวมกันเพื่ออุดมการณ์ แต่เพื่อจัดสรรอำนาจและผลประโยชน์ และยังทำให้ประชาชนสิ้นศรัทธา เห็นว่าต่อให้เลือกอย่างไร ระบบก็ล็อกไว้แล้ว สร้างภาวะ “ประชาธิปไตยจำแลง” ที่ไร้ความหวัง