ตามพระวินัยดั้งเดิม ในพระไตรปิฎกเถรวาท พระปาติโมกข์ของภิกษุมี 227 ข้อ ขุนฤทธิ์พรำ่สอนว่าปาติโมกข์มีแค่ 150 ข้อ อ้างคำกล่าวท่านพุทธทาสภิกขุ อ้างหนังสือ “ฉบับหลวง” หรือ “วินัยมุข”ฉบับที่ มหามกุฏ และมหาจุฬาฯ จัดทำขึ้นเพื่อ ให้พระเณรนักเรียนสอบนักธรรม โดยมี 150 ข้อ แต่ข้อเท็จจริงคือ หนังสือเขาย่อส่วนที่สำคัญเพื่อให้เข้าใจง่าย จึงย่อสรุปสิกขาบท เช่น บางข้อที่มีเนื้อหาคล้ายกัน อาจรวมกันไว้เป็นหมวด ไม่ได้หมายความว่าพระพุทธเจ้าบัญญัติไว้แค่ 150 ข้อจริง ๆ

ถ้าบอกว่า “พระไตรปิฎกแต่งทีหลัง” → ก็ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าพระสูตรที่อ้างอยู่นั้น “แท้จริง” เช่นกัน การเลือกเชื่อเฉพาะส่วนที่เข้ากับแนวคิดตัวเอง แล้วตัดทิ้งส่วนอื่น ๆ อย่างนั้นหรือ

ความจริงแล้ว พระสูตรก็ถูกรวมอยู่ในพระไตรปิฎก

และพระวินัยก็ถูกสังคายนาพร้อมพระสูตรตั้งแต่ครั้งแรก หรือกล่าวอีกครั้งว่า พระสูตรก็ถูกปรับปรุงแก้ไขเหมือนกัน การตัดวินัยทิ้ง เท่ากับตัดหัวใจสำคัญของพุทธศาสนาออกไปเอง