พระไตรปิฎก มีคำสอนจำนวน แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ซึ่งประกอบด้วย:

1.พุทธพจน์ หรือคำตรัสของพระพุทธเจ้า: เนื้อหาส่วนใหญ่

2.คำสาวก เป็นคำอธิบายหรือคำแสดงธรรมของพระอรหันต์สาวก เช่น พระสารีบุตร พระมหาโมคคัลลานะ ที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตหรือรับรองว่าถูกต้องแล้วในสมัยที่พระองค์ยังมีชีวิตอยู่

3.บัญญัติและคำชี้แจงรายละเอียดของพระวินัย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็น คำตรัสของพระพุทธเจ้า โดยตรง

การปฏิเสธส่วนที่เป็น “คำสาวก” และ “อรรถกถา” เท่ากับเป็นการ ปฏิเสธความรู้ความเข้าใจและภูมิปัญญา ของพระอรหันต์ที่บรรลุธรรมแล้ว ซึ่งเป็นผู้ที่สามารถอธิบายและเชื่อมโยงคำสอนได้อย่างถูกต้องตามเจตนารมณ์ของพระพุทธเจ้า

พุทธวจนะ ในพระไตรปิฎก จะต้องมุ่งเน้นไปที่การ อ่านเนื้อหาหลัก ใน พระวินัยปิฎก และ พระสุตตันตปิฎก  ไม่ใช่อ่านแล้วมาตีความกันเอาเองในหมู่อาจารย์กับลูกศิษย์