“การจัดซื้อยุทโธปกรณ์แพง ๆ” ของอินโดนีเซียมักถูกตั้งคำถามทั้งในประเทศและต่างประเทศว่า มันเป็นยุทธศาสตร์จริง หรือเป็น “ช่อง” ของคอร์รัปชัน แต่น่าจะเป็นช่องทางคอร์รัปชัน เพราะเหตุ 2 ประการ คือ
1.ดัชนีคอร์รัปชันของ อินโดนีเซียได้เพียง 34/100 เป็นอันดับ 115 ของโลก → ยังจัดอยู่ในกลุ่มประเทศที่มีปัญหาคอร์รัปชันสูง ประวัติศาสตร์ของอินโดฯ มีข่าวอื้อฉาวการจัดซื้อยุทโธปกรณ์หลายครั้ง เช่น การจัดซื้อเฮลิคอปเตอร์, เรือดำน้ำ, และเครื่องบินที่งบพุ่งสูงโดยไม่มีความโปร่งใส ระบบการเมือง: การเมืองแบบกระจายศูนย์ และระบบพรรคการเมืองที่ต้องใช้ทุนสูง ทำให้โครงการกลาโหมมักถูกใช้เป็น “แหล่งตัดเค้ก”

2. สัญญาณบ่งชี้ว่า “ซื้อเพื่อเปอร์เซ็นต์” เพราะซื้อเครื่องบินรบหลายแบบจากหลายประเทศ Rafale จากฝรั่งเศส, KF-21 จากเกาหลีใต้, KAAN จากตุรกี, Sukhoi จากรัสเซียเดิม, F-16 จากสหรัฐ → ความหลากหลายมากเกินไป ทำให้ logistic ยุ่งยาก แต่ “ประโยชน์” คือกระจายช่องทางการเจรจา + คอมมิชชั่น เป็นการไม่มีการวิเคราะห์ความคุ้มค่าเชิงระบบชัดเจน อีกทั้ง อินโดฯ นั้น มีความจำเป็นที่จะต้องใช้เครื่องบินตรวจการณ์ หรือโดรน มากว่าเครื่องบินรบแบบประจัญบาน