ทุกครั้งที่เกิดน้ำท่วม ไฟป่า ดินถล่ม เรามักเห็นภาพซ้ำ ๆ จนกลายเป็น “พิธีกรรมแห่งภัยพิบัติ”: เจ้าหน้าที่ใส่เสื้อกั๊กโลโก้ ปภ. ยิ้มมอบถุงยังชีพ ผ้าห่ม ข้าวสาร พร้อมช่างภาพและสื่อมวลชนครบชุด แต่สิ่งที่หายไปอย่างน่าเจ็บใจคือ… “การป้องกันภัย” ที่ควรจะเป็นหน้าที่หลักตั้งแต่ต้น! ปภ.จังหวัดทำอะไรกันแน่? ก่อนภัย: แทบไม่มีระบบเตือนภัยเชิงรุก ไม่มีการซ้อมอพยพที่ต่อเนื่อง และไม่มีการจัดเก็บทรัพย์สินล่วงหน้า ระหว่างภัย: เครื่องมือใหญ่โตหลายอย่าง เช่น รถอพยพ 200 คัน ที่รัฐทุ่มงบซื้อ กลับถูกจอดทิ้งอยู่ศูนย์ ไม่ได้วิ่งเข้าพื้นที่เสี่ยงตามแผน หลังภัย: โชว์ของ แจกถุงยังชีพ พร้อมแถลงข่าวว่ารัฐบาล “ไม่ทอดทิ้งประชาชน” นี่มันไม่ใช่ “สำนักงานป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย” แต่คือ “สำนักงานประชาสังคมสงเคราะห์จังหวัด” ชัด ๆ ประชาชนได้อะไรจาก ปภ.? – ได้ถุงยังชีพหนึ่งชุด – ได้ผ้าห่มตอนน้ำลด – ได้รูปสวย ๆ ขึ้นข่าวท้องถิ่นว่ารัฐบาลห่วงใย แต่สิ่งที่ประชาชนไม่ได้คือ ความมั่นใจว่าจะปลอดภัยก่อนภัยจะมา เปลี่ยนชื่อไปตามจริงเถอะ ในเมื่อภารกิจจริงคือการ “แจกของหลังภัย” ไม่ใช่ “ป้องกันก่อนภัย” ก็ควรเปลี่ยนชื่อเสียให้ตรงกับความจริง จะได้ไม่ต้องสร้างความคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ให้ประชาชนอีก “สำนักงานประชาสังคมสงเคราะห์จังหวัด” ชื่อใหม่ที่ตรงไปตรงมา และสะท้อนบทบาทที่ ปภ.ทำได้ดีที่สุด — แจกของ + ถ่ายรูป ประชาชนไม่ได้ต้องการแค่ “ถุงยังชีพ” แต่ต้องการ “ชีวิตที่ปลอดภัย” ก่อนน้ำจะท่วม ไฟจะไหม้ หรือดินจะถล่ม แต่ถ้ารัฐยังยึดติดกับการใช้ ปภ. เป็นเครื่องมือประชาสัมพันธ์มากกว่าการป้องกันภัยจริง ๆ … งบประมาณพันล้านที่ทุ่มไป ก็จะกลายเป็นแค่ค่าโปรดักชันสร้างภาพลวงตาว่าประเทศไทยพร้อมรับภัยพิบัติแล้ว