คนที่จมน้ำตายไม่ได้ตายเพราะฝน แต่เพราะ “ระบบไม่เคยเตรียมทางหนีทีไล่ให้พวกเขา” สำนักงานป้องกันฯ มีงบซื้อรถกู้ภัย แต่ไม่มียุทธศาสตร์อพยพ สนทช. มีข้อมูลน้ำทุกหยด แต่ไม่เคยเผยแพร่ให้ชุมชนใช้ตัดสินใจ หน่วยงานส่วนกลางแย่งกันเป็นเจ้าของ “แผนรับมือ” มากกว่าจะร่วมกันป้องกันภัย สุดท้าย น้ำไม่ได้ไหลตามธรรมชาติ แต่งบประมาณไหลตามอำนาจมากมายมหาศาล

รัฐราชการปรสิตมีการบริหารจัดการน้ำท่วมที่ล้มเหลว…อย่างมีแบบแผน นี่ไม่ใช่ความบกพร่องแบบซื่อๆ แต่เป็น “การบริหารภัยพิบัติที่ล้มเหลวอย่างตั้งใจ” ตั้งใจไม่เตือนล่วงหน้า เพราะไม่อยากรับผิด ตั้งใจไม่ระบายน้ำ เพราะจะเสียผลประโยชน์ทางการเมืองในพื้นที่ตน ตั้งใจปล่อยให้วิกฤตบานปลาย เพื่อเปิดช่องให้ “มีเหตุจัดซื้อพิเศษ” หรือ “โครงการฟื้นฟูเร่งด่วน” มันจึงไม่ใช่ความล้มเหลวอย่างเป็นธรรมชาติ แต่มันคือ “การใช้ความล้มเหลวเป็นเครื่องมือทางการเมือง”

เป็นการสร้างความสูญเสียที่มีคนได้กำไร เพราะหลังน้ำลด จะเกิดขบวนการ “ทำบุญบนซากบ้านคนจน” มีการเปิดโครงการซ่อมแซม มีการแจกถุงยังชีพถ่ายรูป มีการทำประชาสัมพันธ์แสดงออกนอกหน้าถึงความเสียสละของหน่วยงานจากการขนเงินภาษีมาแจกจ่าย ทุกหยดน้ำตา จึงแปรเปลี่ยนเป็นทุนทางการเมือง และทุกความสูญเสีย ถูกนำมาห่อหุ้มด้วยคำว่า “เราทำเต็มที่แล้ว”