ระบบราชการไทยเรียนรู้มานานแล้วว่า “ภัยพิบัติ” เป็นตลาดที่ไม่มีวันอิ่มตัว ทุกครั้งที่เกิดน้ำท่วม หรือดินถล่ม งบกลางจะถูกเปิดออกเหมือนน้ำพุแห่งโอกาส ข้าราชการระดับกลางถึงสูงจะได้แสดงบทบาท “ฮีโร่ผู้ช่วยประชาชน” พร้อมโครงการจัดซื้อเครื่องสูบน้ำ เรือท้องแบน ถุงยังชีพ ค่าชดเชยความเสียหายและอุปกรณ์ป้องกันภัยนานาชนิด งบเหล่านี้มักมีคำอธิบายคล้าย ๆ กันว่า “เพื่อเตรียมความพร้อมและป้องกันความเสียหาย” — คำที่ฟังดูดีจนไม่มีใครกล้าคัดค้าน แต่ในทางปฏิบัติกลับกลายเป็น “ใบอนุญาตทางศีลธรรม” ให้รัฐใช้เงินโดยไม่ต้องรับผิด
เมื่อความปลอดภัยกลายเป็นสินค้าสาธารณะ รัฐราชการจึงกลายเป็น พ่อค้าความปลอดภัย — ผู้ผูกขาดความกลัว และจำหน่าย “ความอุ่นใจ” ให้ประชาชนในราคาภาษีเต็มจำนวน