รัฐราชการรวมศูนย์สู้ภัยพิบัติด้วยวัฒนธรรมราชการสะเหล่อๆ

มีนักคิดประมวลข้อจำกัดของวัฒนธรรมราชการ  ที่ทำให้ด้อยประสิทธิภาพในการจัดการภัยพิบัติ ดังนี้

1.รัฐราชการรวมศูนย์จะมีข้าราชการภายใต้วัฒนธรรมราชการ จะไม่สามารถให้คำอธิบายเรื่องภัยพิบัติที่แจ่มชัดให้เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งหรือได้อย่างครบถ้วน กับสาธารณชนได้  แม้กระทั่งหลังผ่านภัยพิบัติแล้ว ยังตอบว่าอยู่ระหว่างการตรวจสอบความเสียหาย (ควรจะทราบ /รายงานส่วนที่กำลังตรวจสอบเพิ่มเติม) ไร้ความสามารถในการแปลงแนวคิด/ข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์มาสู่แนวทางปฏิบัติ  มาสู่ความเข้าใจของมวลชนยังไม่ดีพอ

2.ข้าราชการติดยึดรูปแบบการจัดการภัยพิบัติแบบตะวันตก ไม่รู้จักแนวทางรูปแบบของสังคมตะวันออก ทำให้ล่าช้าแถมยังติดปัญหาด้านการออกระเบียบกฎหมายด้านการใช้จ่ายงบประมาณ

3.ข้าราชการมีความสามารถเพียงแค่ทำภารกิจขององค์กรให้ผ่านพ้นไปโดยไร้ประสิทธิผล  หรือมุ่งสร้างแต่ความรู้  และสร้างปลูกจิตสำนึกให้แก่ระดับบุคคล แต่ปัจจัยมหภาคกลับทำงานขับเคลื่อนกันตามภารกิจองค์กรทำให้งานซ้ำซ้อน ไร้พลังขับเคลื่อนที่เป็นเอกภาพ

4.ในแง่กลยุทธ์  ข้าราชการมักจะมุ่งเน้นการบรรเทาเยียวยามากกว่าการป้องกัน  เกิดปัญหาวิกฤต เกิดความเสียหายแล้ว  ก็จะออกมาดาหน้าวุ่นออกมาตรการแผนงานโครงการ (ตลอดชีวิตราชการของคนที่ออกมาตรการโครงการก็คุ้นชินกับเอกสารไม่กี่หน้าในแต่ละวัน นั่งขยับตัวอักษรซ้ายขวาปะหน้าปะหลังไปวันๆ)

5.ในแง่การจัดการ ยังมีความเชื่อมั่นยังมุ่งเน้นในการจัดการด้านเทคโนโลยีมากว่าเรื่องกระบวนการให้เกิดพลังขับเคลื่อนของสังคม จึงทุ่มเทซื้อเครื่องมืออุปกรณ์ที่ทันสมัย สร้างระบบเทคโนโลยีสารสนเทศขององค์กรของตนเอง เพื่อรับมือกับความหายนะของประชาชนที่เพิ่มมากขึ้นมากขึ้น (เป็นข้อเสนอของบประมาณด้วยนะฮะ)

 

———–888————-