โฆษกรัฐบาลมีปัญหาเชิงตรรกะอย่างหนัก และลดทอนคุณค่าชีวิตมนุษย์โดยไม่รู้ตัว น้ำท่วมหาดใหญ่ปี 2568 มีคนติดอยู่ในบ้านหลายวัน แช่น้ำ เกาะหลังคา อดน้ำ–อดอาหาร บางคนหมดแรงจากการรอความช่วยเหลือที่ไม่มาถึงจนหมดแรงจมน้ำ้ตายไปในบ้านตัวเอง บางคนเป็นผู้ป่วยติดเตียงที่จมน้ำคาเตียงในบ้าน ผู้ป่วยแช่นำ้ด้วยความทรมานนายหลายวันตายไปด้วยไม่ได้รับการรักษา สิ่งนี้คือ “ภัยพร้อมระบบพัง” ที่ต่างจากปี 2554 อย่างสิ้นเชิง แม้ความเสียหายเชิงเศรษฐกิจจะมากกว่า แต่การเอาเหตุการณ์สองยุคมาเทียบเพื่อบอกว่า “ของเดิมหนักกว่า” ถ้าจะมาถามหฯูสีเทา มาถามแรมโบ้ธรรมนัสว่า เอาอยู่ไหม ต้องไปถามปี 2554 โน่น พะน่ะ ไม่เรียนรู้จากเขาบ้างเลยว่าเขาจัดการกันยังไง ทำให้ความสูญเสียของปัจจุบันถูกลดความสำคัญลง ทั้งที่หนึ่งชีวิตก็คือหนึ่งชีวิต—ไม่ใช่ตัวเลขเทียบอดีต นี่คือรูปแบบของวาทกรรมแบบ Whataboutism ที่เบี่ยงประเด็นจากปัญหาปัจจุบัน และสะท้อนปรากฏการณ์ที่นักวิชาการเรียกว่า “สื่อเชิงอุปถัมภ์” ซึ่งทำงานสอดคล้องกับโครงสร้างอำนาจมากกว่าทำหน้าที่ตรวจสอบ ผลลัพธ์คือ “รัฐนาฏกรรมผ่านสื่อ” ทำให้สังคมเชื่อว่า “รัฐทำเต็มที่แล้ว” ทั้งที่ข้อเท็จจริงในพื้นที่กลับสวนทาง