ปัญหาฝุ่น PM2.5 และการรอ “กฎหมายอากาศสะอาด” ไม่ใช่แค่เรื่องเทคนิค แต่เป็นเรื่อง โครงสร้างอำนาจและผลประโยชน์
มลพิษคือผลผลิตของระบบเศรษฐกิจ แหล่งฝุ่นหลักในไทยคือ การเผาเกษตรและอุตสาหกรรม ซึ่งเกี่ยวข้องกับโครงสร้างทางเศรษฐกิจ เช่น การเกษตรเชิงเดี่ยว เช่น ข้าวโพด, อ้อย ที่พึ่งพาการเผา ระบบขนส่งที่พึ่งพาน้ำมัน การแก้ปัญหาฝุ่นจึงชนกับ ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของกลุ่มทุนและระบบราชการ กฎหมายอากาศสะอาด: สัญลักษณ์ของรัฐที่ช้า การที่ “กม.อากาศสะอาดยังไม่ผ่านสภา” สะท้อนปัญหาเชิง การบริหารภาครัฐ การเมืองไทยยังไม่ให้ความสำคัญกับสิทธิทางสิ่งแวดล้อมเท่ากับสิทธิทางเศรษฐกิจ ประชาชนต้องรอ “กฎหมายลูกหลานเหลน” เพราะระบบราชการแบบรวมศูนย์ยังไม่ปรับตัวตามภัยยุคใหม่ ต้นทุนของการไม่ลงมือ การที่รัฐไม่จัดการต้นเหตุของฝุ่น ทำให้สังคมต้องเสีย “ต้นทุนสุขภาพ” มหาศาล ขณะเดียวกัน การลงทุนเพื่อ “หลีกหนี” เช่น ซื้อเครื่องกรอง หรือย้ายถิ่น เป็นต้นทุนส่วนบุคคลที่สะท้อนความล้มเหลวของนโยบายสาธารณะ