ทุนสีเทา ไม่ต้องการเพียงแค่ใกล้ชิดสนิทสนมกับคนที่มีบารมีมีอิทธิพลในประเทศ แต่พวกเขาต้องการเป็น “คนที่รัฐและสังคมยอมรับ” จึงมีกระบวนการสร้างการยอมรับ ดังนี้
ขั้นที่ 1 ยืมมือรัฐสร้างความน่าเชื่อถือ เข้าร่วมกิจกรรมราชการ ถ่ายภาพคู่กับรัฐมนตรี / นายพล / อธิบดี ร่วมงานเฉพาะกลุ่มระดับสูง บริจาคให้หน่วยงานรัฐ ภาพถ่าย เท่ากับใบรับรองความดี บอกสังคมว่าพวกเขาเป็น “คนดีที่รัฐยอมรับ” จากผู้ต้องสงสัย กลายเป็นคนมีเกียรติ จากทุนมืด กลายเป็นนักธุรกิจผู้เสียสละ นี่แหละ “ฟอกภาพลักษณ์” ครั้งใหญ่
ขั้นที่ 2 ใช้เครือข่ายรัฐเปิดประตูเศรษฐกิจ เมื่อมีภาพลักษณ์ดีแล้ว ก็เดินเกมต่อ… ขอใบอนุญาตธุรกิจเร็วผิดปกติ เข้าถึงสัมปทาน/ที่ดิน/โครงการสาธารณะ ตั้งบริษัทกับนักการเมือง ผลักดันนโยบายเอื้ออุตสาหกรรมของตัวเอง รัฐที่ควรจะเป็น “ผู้ควบคุม” กลับกลายเป็น “ผู้สนับสนุน”
ขั้นที่ 3 แทรกอำนาจในระบบกฎหมาย นี่คือระดับที่อันตรายที่สุด ทุนเทาไม่ต้องการแค่เงิน เขาต้องการ ความอยู่รอดทางกฎหมาย
มีเจ้าหน้าที่คอยเตือนเมื่อจะโดนตรวจสอบ มีคนชะลอคดี / ปัดสำนวน / ยุติการไล่ตรวจ มีคนคอยล็อบบี้ให้แก้กฎหมาย มีคนช่วย “ล้างประวัติ” เงินซื้อกฎหมายได้ กฎหมายจึงกลายเป็น “โล่ป้องกันความผิด” และทุนเทายกระดับตัวเองสู่ “ทุนชอบธรรม”
เงินที่มืด → กลายเป็นอำนาจที่ขาว อิทธิพลนอกระบบ → กลายเป็นอำนาจรัฐ และสุดท้าย…รัฐถูกยึดครองโดยผลประโยชน์ที่ประชาชนมองไม่เห็น