สัญญาณชัดเลยว่า คนที่อยู่หลังฉาก
กำลังกังวลว่า
ถ้าความขัดแย้งชายแดนบานปลาย
จะเลยเส้นเกม

เพราะบทบาทของ “ผู้คุมเกมจริง”
ต้องการเพียง “ความขัดแย้งที่ควบคุมได้”
ไม่ใช่สงครามจริงที่ควบคุมไม่ได้

ต้องมีการรบ
แต่ห้ามเกินไปถึงจุดที่กระทบผลประโยชน์ของตัวเอง

จึงต้องมีเสียงติงให้ “หยุด Endgame”
เพื่อรักษาสมดุล
ระหว่าง ศัตรูที่ต้องสร้าง
กับ ศัตรูที่ห้ามเกิดขึ้นจริง

นี่คือ ภูมิปัญญาการเมืองแบบชนชั้นนำไทย
รบพอให้คนกลัว
แต่ไม่รบถึงขั้นที่โครงสร้างอำนาจตัวเองสั่น

สงครามชายแดน จึงเป็นนโยบายประชานิยมทางความรู้สึก

ถูกใช้เมื่อรัฐบาลไม่มีอะไรจริงให้ประชาชนดีใจ

และ “ผู้มีอำนาจหลังฉาก”
กำลังบริหารความขัดแย้งให้เป็น กำไรทางการเมือง
เท่าที่เขาจะควบคุมได้

ประชาชนชายแดนตายได้
ทหารบาดเจ็บได้
เศรษฐกิจเสียหายได้

แต่คะแนนนิยมต้องรอด
และโครงสร้างอำนาจของตนต้องไม่สะเทือน