วาทกรรม “ขายชาติ” ในเรื่องน้ำมันที่ถูกกักที่ด่านชายแดนลาววันสี่ห้าคัน
คือ กระจกสะท้อนความล้มเหลวของรัฐไทย 2 ชั้น:

ชั้นที่ 1.ความล้มเหลวในการสร้างความยุติธรรมทางเศรษฐกิจ
ชั้นที่ 2.ความล้มเหลวในการสร้างความไว้วางใจจากประชาชน

ประชาชนโกรธ “คนขายชาติ”
แต่ความโกรธแท้ๆ คือต่อ “รัฐที่ทำให้ประชาชนรู้สึกว่าชาติไม่ใช่ของพวกเขา”
รัฐที่ทำให้การ “เป็นเจ้าของชาติ” รู้สึกเหมือนการ “เป็นผู้เช่าที่ต้องจ่ายค่าเช่าแพง แต่ได้ของไม่คุ้มค่า”

และเมื่อประชาชนรู้สึกว่า “ชาติ” กำลังถูกทำลายโดยชนชั้นนำ
การตะโกนว่า “ขายชาติ!”
ก็อาจเป็นวิธีเดียวที่เขามี
เพื่อประกาศว่า “เรายังรักชาติมากพอที่จะโกรธเมื่อมีคนทรยศต่อมัน”
แม้ว่าคนที่ทรยศที่สุด อาจไม่ใช่คนที่ส่งน้ำมันออกไป
แต่คือคนที่สร้างระบบให้ “ชาติ” กลายเป็นสิ่งที่ขายได้