การที่พรรคประชาชน ตัดสินใจ “เล่นท่ายาก” โดยการกระโดดลงไปในสนามที่คู่ต่อสู้ถนัด ที่เป็นสนามแห่งการต่อรองผลประโยชน์และการพลิกแพลงกติกาโโยการทำ MOA กับพรรคภูมิใจไทย ไม่เพียงแต่จะทำให้ “เสียของ” ในเชิงอุดมการณ์ แต่ยังทำให้ความแตกต่างที่เป็นจุดขายสำคัญที่สุดของพรรคเลือนลางไปด้วย

ท่วงท่าที่แตกต่าง: “นักการเมืองอาชีพ” กับ “นักปฏิรูปโครงสร้าง”
พรรคภูมิใจไทย ถือว่าเป็นนักการเมืองอาชีพ ท่วงท่าของพวกเขาคือการไหลลื่นไปตามกระแสอำนาจ เน้นการควบคุมทรัพยากร หากินงบประมาณและโยกย้ายข้าราชการ และใช้ “ความเกรงใจ” เป็นอาวุธ การที่เขาหลอกพรรคประชาชนได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะนั่นคือวิชาชีพของเขา

พรรคประชาชน ถือว่าเป็นนักปฏิรูป ท่วงท่าที่ประชาชนคาดหวังคือ “ความตรงไปตรงมา” และ “ความสม่ำเสมอในอุดมการณ์” เมื่อพรรคพยายามจะเล่นเกมใต้ดินหรือเล่นท่ายากแบบนักการเมืองรุ่นเก่า ลีลามันจึงดูขัดหูขัดตา และกลายเป็นการทำลายเสน่ห์ที่เป็น “ต้นทุน” เดียวที่พรรคมีไปมากโข