ในช่วงปลายปี พ.ศ. 2563 ประเทศไทยมีการชุมนุมแสดงออกทางการเมืองของนิสิต นักเรียน นักศึกษาบ่อยๆ จนถึงปลายเดือนตุลาคม 2563 มีการชุมชนุมการแสดงความคิดเห็นทางการเมืองกันทุกวัน และมีม๊อบแสดงความคิดเห็นต่างกับนิสิต นักเรียนนักศึกษาที่ได้รับจัดตั้ง เป็นม๊อบรวมศูนย์

ทำให้มองสะท้อนถึงการจัดการภัยพิบัติโดยอาศัยชุมชนเป็นฐานมีลักษณะเดียวกันกับม๊อบเสื้อเหลืองม๊อบเห็นต่างกับนักเรียนนักศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนพร้อมพรั่งทั้งป้ายไวนิล ธง รูป การเดินทาง แต่มีเพียงความรักความหลง นอกนั้นก็ไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไร (เหมือนกันการมานั่งฟังอิทธิฤทธิ์ของบริษัท ปภ.จำกัด มีเรื่องมีราวต้องรู้ขอน่ะจะรีบจัดสรรให้ความอนุเคราะห์ และต้องทำตามขั้นตอนด้วยนะเริ่มจากคอยฟังประกาศของทางราชการ แจ้งประสานขอรับความช่วยเหลือ แล้วเข้าสูภาวะอยู่ในคำสั่งทำตามคำแนะนำ )

กับอีกม๊อบหนึ่งมีเพียงมือมีเพียงโทรโข่งหรือบางทีมีรถขยายเสียงแต่ส่วนใหญ่มีความมุ่งมาดปราถนาร่วมกันที่จะฝ่าฟันด้วยอุดมการณ์เดียวกัน ซึ่งลักษณะดังกล่าว ถ้ามุ่งมาใช้ด้านภัยพิบัติก็จะเป็นต้นธารของการปฏิรูป จะเกิดพื้นที่ใหม่ๆ  ของประชาชนในการเข้าร่วมการจัดการภัยพิบัติ  เกิดเครื่องมือใหม่ๆ ในการลดผลกระทบหรือการปรับตัวอยู่กับภัยพิบัติ  ถ้าเป็นม๊อบเสื้อเหลืองก็เสร็จโก๋บริษัทป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยจำกัด

ตารางเปรียบเทียบความก้าวหน้าของการชุมนุมของนักเรียนกับความล้าหลังของการจัดการภัยพิบัติ

————–xxx——————