การมีรูปแบบความคิดว่า “อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว” เป็นหายนะของการดำรงอยู่อย่างปลอดภัยในอนาคต

อยู่ด้วยความคุ้นเคยแบบเดิมๆ หวาดกลัวหรือปฏิเสธการเปลี่ยนแปลง  ในอนาคต มันจะสายเกินไป จะทำได้เพียงรู้ว่าเป็นแนวคิดนั้น เป็นแนวคิดที่ไม่สมเหตุสมผล การรับรู้ทั้งหมดจะเผชิญกับการทนทุกข์ทรมานกับการเผชิญภัยอันตราย เผชิญความเสี่ยง สมรรถนะหมดไปกับการแก้ไขหายนะ หมดไปกับการฟื้นฟู

ซึ่งไม่ควรค่าที่จะเป็นแบบแผนปฏิบัติการทางสังคมแต่อย่างใด ดังนั้น แบบแผนปฏิบัติการทางสังคมที่ปลอดภัยในอนาคต  ต้องยอมใช้ทรัพยากรอย่างขาดดุลในระยะเริ่มต้น  และต้องร่วมแรงร่วมใจปฏิบัติอย่างต่อเนื่องไม่ใช่แบบพิธ๊กรรม อันเป็นปฏิบัติการทางสังคมที่ฉาบฉวย ไม่สร้างวัฒนธรรมอันดีในระยะยาว

หวังว่า เราจะใช้เวลาไม่นานนักที่จะมีปฏิบัติการสังคมบนท้องถนนที่ปลอดภัย  มีปฏิบัติการสังคมในการเตรียมพร้อมรับมือภัยพิบัติ มีปฏิบัติการสังคมในการเผชิญภัยพิบัติอย่างมีประสิทธิภาพ