เราจะต้องทำให้วัฒนธรรมความปลอดภัยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน     เป็นเป้าหมายสูงสุดในการป้องกันและบรรเทาปัญหาภัยพิบัติ

โดยตรงก็เป็นภัยพิบัติที่เกิดจากการกระทำของมนุษย์    และยังมีผลเกี่ยวพันถึงภัยพิบัติทางธรรมชาติ

 

แนวทาง ก็คือ เราจะต้องทำตัวให้คุ้นเคยกับวัฒนธรรมความปลอดภัยให้ได้

กิจวัตรประจำวันต้องหันเหหรือเปลี่ยนแปลงให้เป็นวัฒนธรรมความปลอดภัย

เราจำเป็นต้องเรียนรู้การปีนข้าม “กราฟของความไม่เรียนรู้”  อันสูงชันเพื่อช่วยให้เราแทนที่ นิสัยเก่าๆ ด้วยกิจวัตรใหม่

ที่เอื้อต่อปฏิสัมพันธ์และการทำงานร่วมกับผู้อื่นมากกว่าเดิม(ในรูปแบบใหม่นะครับ)

เหนือสิ่งอื่นใด ต้องยอมรับว่าการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากสิ่งที่เคยชินอาจทำได้ยากยิ่ง

และยากยิ่งกว่านั้นอีก ก็คือ การสร้างความคุ้นเคยที่สร้างบริบทในการเปลี่ยนแปลงร่วมกันในสังคม

การก้าวไปสู่วัฒนธรรมความปลอดภัย ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับบุคคลหรือสำหรับสังคม