สังคมที่ผู้คนมีชีวิตอยู่อย่างไร้จินตนาการกับตัวเลือกที่ไร้ความปลอดภัย อยู่ในภาวะเเสี่ยงต่อหายนะ เราเรียกสังคมลักษณะนี้ว่า”สังคมปรนัย”

โจทย์สำเร็จรูป หรือเหตุการณ์สาธารณภัย  มีให้เราเห็นพอที่จะเกิดจินตนาการที่จะไม่ต้องประสบกับมันอีก  แต่คนส่วนใหญ่เพิกเฉย มิหน่ำซ้ำภาครัฐก็ก็ยังได้สร้างเครื่องมือ/สร้างมาตรการมาใช้บังคับ มาให้เรากระทำในตัวเลือกที่กำหนดมาโดยเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

หลายๆ เหตุการณ์ที่สร้างหายนะให้กับประชาชน สะท้อนให้เห็นถึงว่าเรามีวิถีชีวิตหรือถูกกำหนดให้เลือกระหว่างมาตรการ/แนวทางที่ไม่เข้าท่าทั้งสองรูปแบบ

ยกตัวอย่างเช่น

1.เด็กๆ มีความสุขกับการไปโรงเรียนไหม  ซึ่งส่วนใหญ่ระหว่างตัวเลือกโรงเรียนภาครัฐกับภาคเอกชนก็แทบจะไม่แตกต่างกันเป็นส่วนใหญ่  มีเพียงส่วนน้อยที่พอจะเห็นความแตกต่าง ครั้นจะสอนลูกเองก็อาจจะประสบปัญหาในอนาคตหลายๆประการ

2.การผลิตเทคโนโลยีและนวัตกรรม ส่วนใหญ่ขึ้นกับการพาณิชย์อุตสาหกรรมที่จำกัดเฉพาะส่วนและการศึกษาวิจัยของสถานศึกษาเพื่อขึ้นหิ้ง ทั้งที่เทคโนโลยีและนวัตกรรมสังคม หน่วยงานระดับต่างๆ ต้องพัฒนาเพื่อสร้างสรรค์องค์กรให้มีพลวัตเข้าสู่เป้าหมายขององค์กร

3.ภาพลักษณ์ที่ดีและดีมากเท่านั้น ทำไมสังคมจึงไม่สามารถมีจินตนาการถึงสภาพปัจจุบันที่เลวร้ายได้ เพื่อเร่งรัด ตรวจสอบควบคุมให้มีพลวัตในทางที่ดีขึ้น

ดังนั้น คำตอบของความปลอดภัยคือภายใต้สังคมที่เรียกร้องให้คุณมีสติตลอดเวลา ฝัน/จินตนาการจึงเป็นทางออกสู่การแก้ปัญหาใหม่ๆ ที่นอกเหนือจากตรรกะเดิมๆ ที่คุณคุ้นชิน ความคิดลมๆ แล้งๆ อาจนำไปสู่วิธีการแก้ปัญหาที่คาดไม่ถึง และปลดพันธนาการแห่งความสร้างสรรค์

 

———————–222———————–