การนำมาตรการทางเศรษฐศาสตร์มาใช้ในการเพิ่มประสิทธิภาพการใมช้น้ำ ได้กลายเป็นประเด็นความขัดแย้งในสังคมไทย ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนตั้งแต่ปี 2540 ที่สถาบันการเงินระหว่างประเทศได้บังคับรัฐบาลไทยในฐานะลูกหนี้ ต้องพัฒนานโยบายด้านนี้

ซึ่งรายละเอียดของกรอบการพัฒนานั้น มุ่งเน้นที่จะสร้างหลักประกันด้านความมั่นคงของทรัพยากรน้ำอย่างเพียงพอสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจในภาคอุตสาหกรรมและการบริการ (ต่างกับสมัยนี้ ที่รัฐบาล คสช.ดำเนินมาตรการเพื่อสร้างอุตสาหกรรมเกษตรกรรมแบบทาสเชิงระบบ)

นโยบายการพัฒนาได้ละเลยที่จะกล่าวถึงความเป็นธรรมของการจัดสรรน้ำให้แก่เกษตรกรซึ่งเป็นคนกลุ่มใหญ่ของประเทศ  นโยบายฯอ้างหลักการในแง่เศรษฐศาสตร์ว่านำ้ในปริมาณเท่าๆกัน เมื่อนำมาใช้ในการผลิตสินค้าอุตสาหกรรมจะมีมูลค่าสูงกว่าใช้ในการเกษตรกรรม ถึง 70 เท่า

โดยมีประเด็นใจกลางที่กลุ่มนายทุนจะเข้ามามีบทบาทในการจัดสรรทรัพยากรน้ำ 4 ประเด็น ได้แก่

1.หุ้นส่วนระหว่างภาครัฐบาลและเอกชน (Public Private Partnership),

2.เขื่อนกับการพัฒนา (Dam and Development Partnership),

3.ค่าคืนทุน (Cost Recovery),

4.การบริหารจัดการน้ำแบบบูรณาการ (Integrated Water Resources Management)

แต่ในหลายประเทศได้เกิดปัญหาความขัดแย้งในสังคมสูงมากในการดำเนินนโยบายตามแนวทางดังกล่าวข้างต้น สำหรับประเทศไทย  แนวความคิดนั้น กำลังขับเคลื่อนอยู่ในแนวทางการปฏิรูปของรัฐบาล คสช. เพื่อรองรับระบบเกษตรกรรมแปลงใหญ่

————————///////////////////—————————