นับจากปัจจุบันนี้ต่อไปภายภาคหน้า มโนภาพสาธารณภัยจะต้องเป็นสมรรถนะส่วนหนึ่งของมนุษย์ มนุษย์เราจะต้องฝึกให้เกิดขึ้นในใจอยู่อย่างสมำ่เสมอเมื่อเราได้รับรู้ปรากฏการณ์ต่างๆ รอบตัว  และที่สำคัญเราต้องผลักดันให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องขับเคลื่อนภารกิจของตนให้สามารถระบุว่าแต่ละพื้นที่นั้น สาธารณภัยมันสามารถงอกขึ้นมาจากไหน  อย่ายอมปล่อยให้พวกเขาทำง่ายเอาประวัติศาสตร์มาเป็นเกราะกำบัง หลับหูหลับตาต่อการงอกของสาธารณภัย สนุกสนานอยู่กับเผาผลาญงบประมาณกับสิ่งที่ไม่ยั่งยืน ไร้มโนภาพที่ปกป้องคุ้มครองอย่างแท้จริง แน่วแน่อยู่กับมโนภาพที่จะอำนวยกับกฎเกณฑ์การใช้งบประมาณช่วยเหลือ

ข้อด้อยของพวกเรา คืออะไร

พวกเรายอมสละยอมละเลยต่อหน่วยงานภาครัฐ  แต่ไม่ยอมละไม่ยอมสละโอกาส หรือช่องทางการเอารัดเอาเปรียบธรรมชาติ  เรียกได้ว่าพวกเราไร้มโนภาพด้านสาธารณภัยอย่างสิ้นเชิง  เราเดินอยู่เส้นทางการทำลายล้างสวัสดิการของสังคม

เส้นทางเดินใหม่ของพวกเรา คืออะไร

ต้องแผ้วถางสร้างความรู้ความเข้าใจใหม่  เช่น

1. เศรษฐศาสตร์สาธารณภัย

2. วิศวกรรมสาธารณภัย

3. สังคมโลกนิรภัย

———–///////////———————