เหลือบมองสนามปฏิบัติการด้านภัยพิบัติของไทย แค่เหลือบมอง ยังไม่ได้ค้นลึกก็พอจะโม้เป็นคุ้งเป็นแค ได้ว่า เหนื่อยใจ กับเหนื่อยใจ  ไม่มีตื้นตันใจเอาเสียเลย ดังนี้

1.นโยบายการลดก๊าซเรือนกระจกของรัฐ เห็นร่องรอยอยู่ 2 ประเด็น คือ

1.1   โยนปฏิบัติการเข้าสู่งานรูทีนของส่วนราชการ บังคับให้มีพฤติกรรมที่บ่งชี้ได้

1.2   เอกชนยังไม่ขยับศักยภาพ ทำให้ไม่มีการกดดันเครือข่ายนักการเมืองให้ออกนโยบายเร่งการลดก๊าซเรือนกระจก เห็นกลุ่มเดียวที่มีพลังสุดๆๆ จนรวยแสนล้านภายในไม่กี่ปี คือกลุ่มพวกที่เราจ่ายเงินค่าไฟให้ทุกเดือนแม้จะไม่มีการใช้  (ขายลมขายแดดกันจนบานฉ่ำ) พวกที่จิ้มเอาจิ้มเอาก็พวกค้าขายอุปโภคบริโภค และเข้ามางาบงบประมาณสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหญ่ๆๆ

2.สื่อสารภัยพิบัติกันรวดเร็ว แต่ผลการสื่อสารแทนที่จะเข้าใจความหนักหนาสาหัสและความเร่งด่วนของปัญหา  แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่  ส่วนใหญ่ดราม่าแล้วเงียบหายไปกลับสายลม  เจอกันอีกทีในคำของบประมาณแดกด่วน  หรือการอธิบายความสำคัญขององค์กรงาบ

3.การศึกษาถูกจูงจมูก  หานักวิชาการนอกคอกยากยิ่ง  พอมีบ้างแต่ในทางการเมือง  ผลการประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามความประสงค์ของคนจ้าง