นาย อายุ 27 ปี ซึ่งแต่งงานกับ เก๋ เมื่อต้นปี 2558 และมีลูกชายอายุหนึ่งปีห้าเดือน  เขาย้ายเข้ามาทำงานที่กรุงเทพมหานคร โดยเป็นลูกจ้างร้านทำกรอบรูปแถวศรีย่าน เขตดุสิต เขาและภรรยาต้องทิ้งลูกชายวัยขวบกว่าๆ ให้พ่อและแม่เลี้ยงที่อำเภอเรณูนคร จังหวัดนครพนม  เขาทนทุกข์กับวิถีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป ทนทุกข์กับสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ จากการประสบอุบัติเหตุทางถนน เมื่อช่วงเทศกาลปีใหม่ 2559 ซึ่งทำให้เขาพิการขาทั้งสองข้าง พร้อมทั้ง วิตกกังวล หวาดระแวงในตัวภรรยาที่เขาคิดว่าเธออาจจะทิ้งเขาไป

 

อีกทั้ง เขายังต้องการกลับไปใช้ชีวิตที่หมู่บ้าน แต่ภรรยาเขาไม่ต้องการกลับพร้อมกับกล่าวเสมอๆว่า หากจะกลับก็กลับไปคนเดียว เมื่อเขาพูดปรึกษาหารือถึงเรื่องนี้

จากการศึกษาประวัติชีวิตครอบครัวของเขา พบว่า พ่อของเขาอยู่กินกับแม่หลังจากแยกทางกับภรรยาคนแรก เขามีพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน จำนวน 3 คน โดยเขาเป็นพี่ชายคนโต น้องทั้งสองเป็นหญิงทั้งหมด และมีพี่น้องพ่อเดียวกันอีก 2 คน  แม้จะแยกทางกับภรรยาคนแรกแล้ว แต่พ่อของเขายังดูแลลูกที่เกิดกับภรรยาคนแรกด้วย ทำให้ฐานะทางครอบครัวไม่ค่อยจะดีนัก เขาจึงตัดสินใจไม่เรียนต่อระดับปริญญาตรี โดยตั้งใจที่จะให้น้องทั้งสองได้เรียนในระดับสูงๆ แทน

เขารู้สึกว่าชอบคบค้าสมาคม และพูดคุยกับคนหมู่บ้านอย่างสนิทสนมเป็นกันเองอย่างดียิ่ง ประสานติดต่อคนในรุ่นอายุต่างๆ เพื่อร่วมกิจกรรมของหมู่บ้านได้อย่างมากมาย ทั้งอยู้ใกล้อยู่ไกลที่ไปทำงานยังถิ่นต่างๆ อีกทั้ง เขาเข้าร่วมเป็นกรรมการในกิจกรรมของชุมชนอยู่หลายกิจกรรม  เขารู้สึกว่าเขาได้รับความร่วมมือจากคนในหมู่บ้านเป็นอย่างดีเสมอ  ในระยะ 4-5 ปีหลังนี้ เขารู้สึกมีความสุขความพอใจในวิถีชีวิตในหมู่บ้านเป็นอย่างมาก

การประสบอุบัติเหตุทางถนนของเขา มีเรื่องราวจากความตั้งใจที่จะดูแลคนในหมู่บ้านที่ไปทำงานต่างถิ่น กลับมาเยี่ยมครอบครัวในช่วงเทศกาลปีใหม่ช่วงเทศกาลสงกรานต์ ประมาณ 5-6 วัน โดยเหตุเกิดเกือบจะถึงวันสุดท้ายที่เขามีความตั้งใจนั้น

ปกติเขาก็ดื่มสุราตอนเย็นกับคนในหมู่บ้านอยู่บ่อยๆ แต่ในปริมาณที่ไม่มากนัก และได้พักผ่อนเพียงพอหลังจากดื่ม  แต่ในช่วงเทศกาลปีใหม่ 2559 เขาแทบจะไม่ค่อยได้พักผ่อนที่เพียงพอ คนในหมู่บ้านมักจะมาตามให้ไปร่วมสังสรรค์กันดึกดื่นและต่อเนื่อง นอนหลับในวงสังสรรค์ติดต่อกัน 3-4 วัน ในวันเกิดเหตุเขาขับขี่มอเตอร์ไซต์ไปส่งเพื่อนในหมู่บ้านไปขึ้นรถทัวร์ที่ท่ารถในตัวอำเภอเรณูนคร และขับขี่มาคนเดียวประมาณ 5 โมงเย็น อีกเพียง 800 เมตรก็จะถึง

ทางแยกเข้าหมู่บ้านแล้ว เขาขับไม่เร็วนัก ประมาณ 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ขึ้นเนินมาพอขับลงเนิน เขาไม่รู้สึกตัวไปวูบหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อรู้สึกตัวว่าลอยขว้างอยู่กลางอากาศแล้วตกกระแทกรั้วคอนกรีต พาดอยู่บนรั้วคอนกรีตแต่ขยับตัว   ไม่ได้

ปัจจุบัน ชีวิตของนาย ซึ่งนั่งทำงานกับเศษไม้ มีอาหารและที่พัก และค่าจ้างตามที่กฎหมายกำหนดสำหรับคนพิการ ดูว่าจะไม่โชคร้ายนักสำหรับคนที่พบเห็น โดยไม่ได้สัมภาษณ์ให้เขาเล่าความรู้สึก และผมมั่นใจว่าคนในหมู่บ้านที่เคยติดต่อสัมพันธ์กับเขา หากมาพบและพูดคุยกับเขาจะรู้สึกได้ว่าเขาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้ว

เขาคิดว่าจะต้องตัดสินใจเดินทางกลับไปใช้ชีวิตกับลูกชายที่หมู่บ้าน ภายใน 4-5 ปี แม้จะไม่มีภรรยาเขาเดินทางกลับไปด้วยก็ตาม